Verdriet
Verdriet is het volledig en zonder voorbehoud accepteren van iets naars, vervelends of pijnlijks wat je bemerkt of ervaren hebt. Zoals een afwijzing, een verlies, ruzie, een gemiste kans, ziekte, de dood, armoede, oorlog. Je accepteert verdriet omdat je weet dat je niets aan dat nare, vervelende of pijnlijke kunt veranderen: het is zoals het is.
Verdriet roept makkelijk verdriet op en is er om gedeeld te worden. Het is een van de basisemoties van de mens en wordt net zoals andere emoties vooral fysiek ervaren, en zonder dat je daar nou veel grip op hebt.
Mensen uiten het op verschillende manieren. Zoals door te huilen, jammeren, het vertrekken van het gezicht of andere delen van het lichaam. Ze verkrampen of zakken in elkaar; het wezen geeft zich over.
Soms verberg je verdriet onder boosheid omdat je geleerd hebt al dat pijnlijke emotionele te zien als iets negatiefs. Soms verberg je het door jezelf te verminken, of door een ander te beschadigen.
Het kunnen toelaten en tonen van verdriet is onderdeel van elk rouwproces. Want hoe beter en dieper gevoeld je een verlies accepteert, hoe makkelijker je ruimte maakt voor iets nieuws. Daarom zijn degenen die niet goed bij hun verdriet kunnen, vaak nogal verkrampt. Ze kunnen niet rouwen, zitten op slot en kunnen niet delen.
Teleurstelling, heimwee en weltschmerz. Het zijn allemaal vormen van verdriet, het is treuren om het leven zelf. Depressieve mensen zitten als het ware vast in hun verdriet. Een kapotte grammofoonplaat en een naald die blijft hangen. Ergens in het rouwproces - als ze dat al zijn aangegaan - wisten ze een hobbel niet te nemen.
Ach, er is zoveel verdriet in het leven. Om wat is en niet is. Maar continu verdriet te moeten voelen gaat ook niet. Je houdt geen leven meer over.
Volgende pagina
Mensdingen
Menu
Home - Mensdingen - Leven - Psychisch - Agressie - Therapie ed. - Begeleiding - Werk - Training - Tests - IDEE - Contact & zo