Opa Bos keek vanuit zijn luie leunstoel naar buiten en dacht: waarom is het aan de andere kant van het glas altijd zoveel mooier. Hij wist dit omdat als hij buiten was en door het raam naar bínnen keek, hij het daar binnen veel mooier vond dan buiten. En als hij, zoals nu, binnen zat en naar buiten keek, was het dáár mooier. Eens, op een dag, was hij wel tien maal op en neer gelopen - buurvrouw Sanne wist niet wat ze zag - maar het verschil bleef. Mopperend had hij zich erbij neergelegd.

Vanochtend echter was opa Bos dwars. Hij pakte een grote klauwhamer en tikte, een hand voor de ogen, het onderste ruitje van het raam in en keek. Nog steeds was het buiten mooier, zag hij. Boos sloeg hij de andere elf ruitjes in en keek weer. Er was níets veranderd. Aan het eind van de middag zat hij daar, doodmoe, in z'n luie leunstoel en keek naar buiten. De voorgevel was weg en er lag een enorme berg puin in de tuin maar tóch was het daar nog altijd mooier. Mijnheer Bos moest bijna huilen van boosheid.

Toen kreeg opa Bos een idee. Hij sjorde de leunstoel naar waar eens de gevel gestaan had en ging zitten. Hij was zielstevreden: waar hij ook keek, het was overal even mooi. Hoewel, dacht hij vaag, zoveel moois, misschien moest ik de ogen maar dicht doen.