Op een middag een paar maanden terug was opa Bos juist water aan het tellen toen er gebeld werd. Dat vond hij niet leuk maar, bedacht hij spijtig, het was zijn eigen schuld want hij was domweg vergeten het bordje niet storen op te hangen.

Het was buurvrouw Sanne die hem iets wilde vragen maar dat vergat toen ze zag waarmee hij zich bezig hield. `Vind je dit geen rare bezigheid voor een man van jouw leeftijd?', vroeg ze enigszins streng. Hij keek haar gepikeerd aan en antwoordde: `wat is het verschil tussen jouw breien en mijn water tellen?' Ze dacht diep na en zei dan: `ik brei niet, dat is ouderwets.' Maar opa Bos liet zich niet zo makkelijk vangen. `Mijn moeder en grootmoeder wel, en die van jou ook', zei hij, trots dat hij een antwoord had. Buurvrouw Sanne ging weg, ze wist niets meer te zeggen.

Tegenwoordig belt buurvrouw Sanne wel eens aan bij mijnheer Bos en vraagt hem dan of hij misschien van plan is die dag water te gaan tellen. Vaak zitten ze even later tevreden bij elkaar in de huiskamer, zij breiend en hij tellend. Hij doopt dan een theelepeltje in een glas water en laat dat op een schoteltje uitdruppen. Meestal levert dat twee druppels op maar soms, als hij hard schudt, drie of vier. Je moet dan wel oppassen dat die laatste twee niet zomaar op de tafel vallen, weet opa Bos, want dat geeft enkel maar kringen.