Driemaal per jaar, op geluksdag, verkoopt mijnheer Bos geluk. Dan trekken hij en Pluk de hond erop uit met het winkelwagentje met daarin de papieren puntzakken en het grote vat waar buurvrouw Sanne vorig jaar nog in witte letters GELUK, 25 CENT PER KILO op geschilderd heeft.

Wanneer hij dan zomaar ergens stopt en belt, drommen de mensen al snel om hem heen. En als iemand twijfelt hoeveel te nemen, roept hij tevreden: 'neem maar wat je wilt, als je het te duur vindt doe ik er wel wat bij.' - Het eerste jaar, voordat duidelijk werd dat de mensen dat niet vertrouwden, gaf opa Bos geluk zelfs helemaal grátis weg.

Maar gisteren klaagde een man - mannen zijn, weet opa Bos uit ervaring, altijd wat lastig hierin - dat het er zo vies uitzag in die bruinpapieren zak. Hoe durfde opa Bos dit zomaar te verkopen? Misschien was het wel bedorven! Mijnheer Bos was hierover de rest van de dag behoorlijk van streek geweest. Gelukkig had buurvrouw Sanne 's avonds een lumineus idee. 'Je gaat het per portie vacuüm verpakken, dan heb je die vieze ton ook niet meer nodig,' zei ze. Maar opa Bos twijfelde. 'Waar blijft dan de geur?', vroeg hij zich af.