Zo eens in de week staat buurvrouw Sanne een half uur in de voortuin, de armen gekruist over de borst, een plechtige blik in haar ogen. Ze staart naar de weg. Zomer en winter, nu al bijna een jaar.

Mijnheer Bos - toch wel wat gewend - vond dat in het begin raar maar durfde niets te vragen; hij keek enkel vanachter de vitrage naar Sanne in haar lange strenge jas en wachtte, nieuwsgierig naar wat ze misschien ging doen. Maar na een paar maanden kon hij zich niet meer inhouden, hij vroeg Sanne wat ze daar toch deed. Ze keek hem droef aan en zei: `ik wacht, op Robert.' Robert was haar vriend geweest, wist opa Bos, veertien jaar terug ervandoor gegaan nadat hij Sanne zwanger had gemaakt van Eva. En Sanne legde uit: `iedereen wacht, ík heb besloten op Robert te wachten.' Mijnheer Bos was confuus geweest. Want dát, nee, dat kent hij niet; `Waar zou ik nou op moeten wachten?', vroeg hij zich af. De vraag liet hem niet los en wekenlang piekerde en piekerde hij - `Ben ik zo dom of heb ik iets gemist?' Maar na een half jaar peinzen gaf hij teleurgesteld op, hij wist nog steeds geen antwoord.

Sindsdien pakt hij, wanneer hij buurvrouw Sanne buiten ziet staan, weleens een rechte stoel en gaat dan tien minuten, een kwartier naast haar zitten; ze houden elkaars hand innig vast en lijken gelukkig.